روغن نخل یک ماده رایج برای پخت‌وپز در کمربند استوایی، آفریقا، آسیای جنوب شرقی و بخش‌هایی از برزیل است. در دیگر نقاط جهان برای پایین آوردن هزینه‌ها در صنایع غذایی تجاری و پایداری بالا اکسیداتیو (اشباع) محصول پالایش‌شده برای سرخ کردن هم استفاده می‌شود. روغن نخل به عنوان یک جایگزین مناسب برای چربی‌های ترانس یافت شده‌است. با این حال مطالعاتی در سال ۲۰۰۹ انجام شد که نشان داد ممکن است روغن نخل جایگزین مناسبی (به دلیل داشتن چربی‌های ترانس) برای افراد با سطح بالای LDL نباشد. استفاده از روغن نخل نگرانی‌هایی را برای گروه‌های فعال محیط زیست نیز ایجاد کرده‌است. میزان بسیار روغن‌ها در درختان باعث جذب سرمایه‌گذاران برای سود دهی شده‌است که این منجر به از میان رفتن جنگل‌های اندونزی به منظور ایجاد فضا برای کشت خالص روغن خرما شده‌است؛ و این باعث از میان رفتن میزان قابل توجهی از زیستگاه اورانگوتان شده به ویژه دو گونه اورانگوتان سوماترایی که در معرض انقراض قرار گرفته‌اند.
در سال ۲۰۰۴ برای رسیدگی به این نگرانی‌ها میز گردی تحت عنوان RSPO برای کار با صنعت روغن نخل تشکیل شد. علاوه بر این در سال ۱۹۹۲ در پاسخ به نگرانی در مورد جنگل زدایی دولت مالزی متعهد به افزایش محدودیت مزارع روغن نخل با حفظ حداقل نیمی از زمین کشور به عنوان پوشش جنگلی شده‌است.[۵]
